Szpiczasty kamień
Na początku kamienie surowe były poddawane tylko prostej obróbce. Ostre krawędzie niekiedy szlifowano, a płaskie powierzchnie kryształu polerowano. Taki „szpiczasty kamień” jest pierwszym szlifem diamentu.
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Szpiczasty kamień
Kamień gruby
Około 1400 r. powstał „kamień gruby” (kamień tablicowy) – ośmiokątny kryształ o dużej płaskiej powierzchni (tafli) i mniejszej powierzchni na dolnym szpicu (kolet).
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Gruby kamień
Cienki kamień
W tym samym czasie, wskutek odłupywania lub zeszlifowania dwóch wierzchołków ośmiościanu powstał „cienki kamień”.
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Cienki kamień
Pojedyncze dobro
Od końca XV wieku dzięki zastosowaniu tarczy szlifierskiej możliwe było ulepszanie techniki szlifu fasetowego . Tworzy się coraz więcej dodatkowych fasetek (aby zwiększyć efekty optyczne kamienia). Cztery boczne krawędzie górnej i dolnej części zostają oszlifowane do postaci fasetek. Łącznie z dolnym szpicem kamień ten, zwany „pojedyncze dobro” ma 18 fasetek.
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Pojedyncze dobro
Szlif Mazarina
Ponad bocznymi krawędziami tworzy się dalsze fasetki. Powstaje „podwójne dobro” o 34 powierzchniach i zaokrąglonym zarysie (rondyście). Szlif ten powstał z inicjatywy francuskiego kardynała Mazarina (około 1650 r.) – stąd nazwa „szlif Mazarina”.
Szlif Mazarina
Szlif Peruzziego
Pod koniec XVII wieku szlifierz Vicenzio Peruzzi opracował szlif diamentowy o 58 powierzchniach. Fasetki są nieco nieregularne, zarys (rondysta) nie był jeszcze idealnie okrągły. Szlif ten zwany jest „potrójne dobro” lub „szlif Peruzziego” i przypominał już szlif brylantowy.
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Szlif Peruzziego
Szlif brylantowy starszy
W XIX wieku opracowano „szlif brylantowy starszy”.
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Szlif brylantowy starszy
Doskonałość osiągnął diament dopiero dzięki współczesnemu szlifowi brylantowemu. Szlif brylantowy opracowano około 1910 r. na podstawie dziewiętnastowiecznego „szlifu starszego”.
Cechy szlifu brylantowego
* okrągła rondysta
* co najmniej 32 fasetki i tafla w górnej części
* co najmniej 24 fasetki i niekiedy kolet tzn. spłaszczony szpic w dolnej części.
Określenie „brylant” bez dodatków odnosi się w sposób właściwy tylko do okrągłego diamentu o szlifie brylantowym. Wszystkie pozostałe rodzaje szlifu należy określać, używając ich dokładnych nazw. Jednak w handlu i w języku potocznym mianem brylantów określa się zwykle wszystkie szlifowane diamenty. Dzisiaj stosowanych jest wiele modeli nowoczesnego szlifu brylantowego, opracowanych na podstawie praktyki i obliczeń.
Najbardziej znane są następujące szlify:
– szlif Tolkowskiego (1919 r.),
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone
Szlif Tolkowskiego
– szlif „idealny” (1926 r.),
– szlif właściwy „praktyczny” (1949 r.),
– szlif Parkera (1951 r.),
– szlif standardowy skandynawski (1968 r.),
szlify wielofasetkowe:
– szlif King (1941 r.) – 86 fasetek,
– szlif Magna (1949 r.) – 102 fasetki,
– szlif Highlight (1963 r.) – 74 fasetki,
– szlif Princess (1965 r.) – 146 fasetek,
– szlif Radiant (1980 r.) – 70 fasetek.
Obecnie wykonuje się wiele różnych szlifów. Niektóre są bardzo fantazyjne.
