Już w starożytności uważano onyks za kamień szczególnie szczęśliwy.
Czarny onyks uważany był za kamień czarnoksiężników i magów. To właśnie onyksu najczęściej używano do wyrobu kamei i pieczęci w Grecji i Rzymie.
XXVIII w.p.n.e – Wykorzystywany w Egipcie w czasie Drugiej Dynastii do tworzenia misek i innych elementów ceramiki.
XIV w. p.n.e. – pojawia się w sztuce minojskiej Krety , zwłaszcza w wykopaliskach archeologicznych w Knossos.
Onyks z Knossos
XIII w. p.n.e. – Pierwsza biblijna wzmianka o onyksie znajduje się w księdze Rodzaju 2:11, 12, gdzie powiedziano, że w ziemi Chawila jest dobre złoto oraz „żywica bdelium i kamień onyks”.
Znajdował się w pektorale arcykapłana w czwartym rzędzie, był noszony na obu ramionach kapłana, jako kamień pamięci. Na
powierzchni kamieni były wyryte imiona synów Jakuba-Izraela,
po sześć imion na każdym kamieniu, wg porządku ich urodzenia.
„Obrobili też kamienie onyksowe, osadzone w złote oprawy, z wykutymi na nich, na wzór pieczęci, imionami synów Izraela. 7 Umieścili je na obu naramiennikach efodu jako kamienie pamięci o synach Izraela, jak nakazał Pan Mojżeszowi.”
(2Mojż.28,9-10).
Arcykapłan w pektorale m.in. z onyksem
I w. n.e. – przyrodnik Pliniusz Starszy w „Historii Naturalnej” opisywał zarówno rodzaje onyksu i różne techniki obróbki.
Gemma rzeźbiona w onyksie, 9–12 w. n.e
1865 r. – Scarlett O’Hara – bohaterka powieści „Przeminęło z wiatrem” po śmierci męża Karola założyła na bal w Atlancie broszę z onyksem
1920 – 1930 r. – często używany jako cokoły dla rzeźb art deco. Niemiecki rzeźbiarz Ferdinand Preiss wykorzystywał brazylijski zielony onyks do większości rzeźb.
Wykorzystany też do tac i naczyń produkowanych Austrii.
„Tancerka” Ferdinanda Preissa z podstawą z zielonego onyksu
1930 r. – Płyty z onyksu z góry Atlas wykorzystywane przez Miesa van der Rohe w Willi Tugendhatów w Brnie, symbolu architektury modernistycznej, do stworzenia połyskujących półprzezroczystych wewnętrznych ścian.
