10000 roku p.n.e. – Według legendy, Noe używał drobnych, świecących granatów do oświetlania arki podczas tych ciemnych dni i nocy.
3000 roku p.n.e. – Paciorki Granatów zostały znalezione w naszyjniku noszonym przez młodego człowieka. Występowały razem z inną biżuterią w jego grobie w centralnej Europie.
Starożytność – Granaty były szeroko stosowane w starożytności wśród Egipcjan, Greków i Rzymian. Rzymianie często wykorzystywali je do grawerowania. W Indiach i na całym Dalekim Wschodzie granat był znany jako amulet przeciw truciźnie i zarazie, noszony by przyciągać zdrowie oraz jako ochrona przed piorunem.
Fot. Marie-Lan Nguyen, Licencja: Creative Commons Attribution 2.5 Generic
Gemma Intaglio z portretem króla i napisem w języku Pahlawi: „Mazdaean Sapur, król królów z Eran”.
60 n.e. – Pliniusz w dziele Naturalis historia zalicza czerwone granaty, rubiny i czerwone spinele do carbunculus. Uważa, że kamienie te są odporne na działanie ognia.
912 r.n.e – Król Saksonii powiedział, że miał granat ponad 465 karatów.
Średniowiecze – Używane jako remedium na plagę lub śmierci z powodu chorób zakaźnych. Granaty były także noszone do nadania stałości, wierności, Podobnie jak Rubin, granat ostrzegał właściciela gdy zbliżało się niebezpieczeństwo i kłopoty, zmieniając kolor.
Fot. BurgererSF Licencja: public domain
Granaty w oprawie w kształcie orła polskiego. Orzeł Władysława IV z 1638 roku.
