Perły – wycena

Wartość pereł jest zawsze funkcją ich barwy podstawowej, połysku, przeświecalności, kształtu, charakteru powierzchni, wielkości (masy). W przypadku jednoczesnego stosowania kilku lub kilkunastu pereł (naszyjniki), istotnym dla oceny wartości staje się stopień wzajemnego dopasowania okazów.

Od czego zależy wartość perły:

• perły naturalne są więcej warte od pereł z hodowli. Najniżej są wyceniane perły japońskie.
• kształt kulisty jest najbardziej ceniony.
• perły różowe są najbardziej cenione w Europie i USA przez damy o jasnej karnacji. Ciemnowłose panie z krajów południowych preferują perły kremowe.
• najwyższą cenę uzyskują perły różowe, później kremowe, białe i czarne na dalszych miejscach brunatne i inne.
• na podstawie barwy i połysku znawca może określić pochodzenie pereł.
• ciężar pereł podaje się w granach. (1 gran = 0.05g = 0,25 karata), tylko bardzo małe perły mierzy się w karatach.
• oceny wartości pereł dokonuje się stosując odpowiednie przeliczenia; dokonują tego specjaliści.
• zależność ceny od masy jest ujęta regułą Taverniera – cena wzrasta z kwadratem masy wyrażonej w granach.

• szczególnie duże i piękne perły nie podlegają regule szacunkowej (osiągają na rynkach nieraz bardzo wysokie ceny).
• jednakowe perły w naszyjniku mają wartość znacznie wyższą.

Odróżnianie pereł naturalnych od hodowlanych.

Wygląd zewnętrzny pereł naturalnych i hodowlanych jest taki sam i tylko wprawne oko może je odróżnić. Nieraz jednak i doświadczony znawca pereł może się pomylić w ocenie. Zasadnicza różnica polega na tym, że w powstawaniu perły hodowlanej człowiek bierze udział przez wprowadzenie do perłopława jądra (ośrodka) perły. Pomimo zewnętrznego podobieństwa perły naturalne i sztuczne nie są jednak identyczne.

Aby odróżnić perły naturalne od pereł hodowanych powszechnie stosuje się dwie metody identyfikacyjne:

• metoda wglądu – polega na stwierdzeniu różnic w budowie wewnętrznej pereł.
• metoda rentgenograficzna – polega na badaniu krystalicznej struktury płytek aragonitu przy zastosowaniu promieni rentgenowskich.

Perły naturalne

• W perle naturalnej wszystkie warstwy dookoła jądra układają się koncentrycznie (jak okręgi współśrodkowe).
• Jądro jest ciemniejsze od warstw zewnętrznych – badanie przeprowadza się lupą lub mikroskopem poprzez wgląd do przewierconego w perle kanalika.
• Powierzchnia perły jest gładka.
• Gęstość jest niższa niż u hodowlanych.
• Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena z każdej strony (można stosować do pereł całych i przewierconych) – obraz jest sześciobokiem utworzonym z czarnych punktów. Różnica między obrazami powstaje w wyniku różnego rozszczepienia przechodzących promieni (krystaliczna struktura płytek aragonitowych).
• Badając perłę nowszą metodą rentgenowską (radiografia) – przy oświetlaniu naturalnej perły powstaje jasna plama. Jest to metoda, przy której jakakolwiek pomyłka jest wykluczona; jest niezwykle szybka ( badanie trwa około 1 minuty); stosuje się ją do badania sznurów pereł.
• 7. metoda luminescencji (niezbyt pewna) – perły naturalne wykazują świecenie niebieskie, żółtawe, zielonkawe, i różowawe pod wpływem dalekiego i bliskiego UV. Perły słodkowodne wykazują zawsze barwne świecenie.
• Perły naturalne rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30 –40 cm.
• Dzięki pewnej przezroczystości powierzchniowej warstwy perły powstają zjawiska optyczne, które wywołują połysk i grę barw. Najpiękniejszy połysk mają te perły, których warstwa powierzchniowa jest utworzona tylko z masy perłowej. W perłach, w których pod powierzchnią nagromadziła się konchiolina, połysk jest słabszy i bardziej matowy.

Perły hodowlane

• W perle hodowanej sztucznie jądro jest duże i składa się z warstewek masy perłowej prawie równoległych, a tylko nieliczne warstwy na zewnątrz są koncentryczne.
• Jądro jest jaśniejsze od warstw zewnętrznych – gdy w przewiercony kanalik wprowadzi się silny promień światła (i zbada endoskopem) – na powierzchni perły, w miejscu przebicia powstaje plamka świetlna. Jest to spowodowane tym, że światło przebiega równolegle wzdłuż warstewek sztucznego jądra. Takie zjawisko nie powstaje w przypadku perły naturalnej.
• Na powierzchni pereł hodowlanych można zaobserwować małe , brodawkowate i niekiedy ostro zaostrzone nabrzmienie – jest to blizna po szwie powstałym przy zszywaniu sztucznego woreczka perłowego, na którym równomiernie osadza się masa perłowa.
• Gęstość jest wysoka i wynosi ponad 2,73
• Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena (można stosować do pereł całych i przewierconych) – obraz jest czworobokiem utworzonym z czarnych punktów.
• Badając perłę nowszą metodą rentgenowską (radiografia) – przy oświetlaniu hodowanej perły powstaje plama, której środek (odpowiadający jądru) jest jasny i odcina się wyraźnie od zewnętrznych części. Między jaśniejszą i ciemniejszą częścią plamy przebiega czarna linia graniczna.
• metoda luminescencji – perły hodowlane wykazują świecenie tylko jądra (zbudowanego ze słodkowodnej masy perłowej) – świecenie żółtawe w promieniach rentgenowskich – zielonkawe; jeśli osłonka jest grubsza, zjawisko może nie wystąpić.
• Perły hodowlane rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej wyżej niż naturalne (ponad 30 –40 cm).
• Perły hodowlane nie mają tak pięknego połysku jak perły prawdziwe.