Nazwa: od słowa greckiego sfaleros – zwodniczy, niepewny, podstępny, złudny;
ponieważ pod względem cech zewnętrznych jest on bardzo podobny do innych siarczków metali, zwłaszcza galeny. Nawet doświadczeni górnicy mieli problemy z jego rozpoznaniem (angielscy górnicy nadali mu miano black jack – oszukańczy typek).
VI w. p.n.e. – W Chinach cynk już znany. Wyrabiano z niego monety i zwierciadła.
XVI w. – Słynny specjalista górniczy Agricola w XVI wieku uważał sfaleryt za kruszec ołowiu.
XVI w. – Cynk został poznany jako czysty metal.
XVIII w. – Szwedzki chemik Brandt odkrył, że sfaleryt zawiera znaczną ilość cynku. Dawniej mylono sfaleryt z galeną i próbowano z niej wytopić ołów, a otrzymywano bezużyteczny proszek.
XVIII w. – W Anglii, w Bristolu, powstała pierwsza huta cynku. Przepis na wytop cynku był przez długie lata tajemnicą.
XIX w. – Do lat sześćdziesiątych sfaleryt nie był wykorzystywany praktycznie.
Związane to było z nieznajomością metody metalurgicznej przeróbki cynku. Sfaleryt był traktowany jako bezużyteczne zanieczyszenie rud ołowiu komplikujący proces metalurgiczny i często zalegał na hałdach pozostawionych po wyrobiskach górniczych.
10 marca 1834 r. – W okolicy dzisiejszych Szopienic zostaje otwarta huta Wilhelmina. W 1854 r. pracowały 54 piece, a huta zatrudniała przeszło 270 osób. Przez pierwsze 40 lat cynk wytapiano bezpośrednio z rudy galmanu. Wydobywano go od średniowiecza między Bytomiem a Tarnowskimi Górami, po wyczerpaniu złóż zaczęto wykorzystywać blendę cynkową. Przed wytopieniem trzeba ją prażyć. Efektem ubocznym są toksyczne tlenki siarki. Może on służyć on do produkcji kwasu siarkowego. Według statystyk hutnik umierał przepracowawszy przy wytopie cynku 30 lat.
Powyższe zdjęcie jest własnością publiczną, ponieważ prawa autorskie do niego wygasły.
huta Wilhelmina