Szlif brylantowy – najbardziej znany rodzaj szlifu jubilerskiego stosowanego dla diamentu, wynaleziony w XVII wieku, który wyparł dotychczas stosowany do obróbki diamentów szlif rozetowy.
Szlif brylantowy uznawany jest za szczyt osiągnięć mistrzów jubilerstwa.
Pełny, klasyczny szlif brylantowy zawiera nie mniej niż 58 faset: 33 w koronie i 25 w podstawie, a kamień szlifowany w ten sposób, widziany w planie, jest okrągły.
Szlif brylantowy stosuje się do obróbki diamentów i innych przezroczystych kamieni.
Cechy szlifu brylantowego:
– okrągła rondysta
– co najmniej 32 fasetki i tafla w górnej części
– co najmniej 24 fasetki i niekiedy kolet tzn. spłaszczony szpic w dolnej części.
Określenie „brylant” bez dodatków odnosi się w sposób właściwy tylko do okrągłego diamentu o szlifie brylantowym.
Wszystkie pozostałe rodzaje szlifu należy określać, używając ich dokładnych nazw. Jednak w handlu i w języku potocznym mianem brylantów określa się zwykle wszystkie szlifowane diamenty.
Dzisiaj stosowanych jest wiele modeli nowoczesnego szlifu brylantowego, opracowanych na podstawie praktyki i obliczeń.
Najbardziej znane są następujące szlify:
– szlif Tolkowskiego (1919 r.),
– szlif „idealny” (1926 r.),
– szlif właściwy „praktyczny” (1949 r.),
– szlif Parkera (1951 r.),
– szlif standardowy skandynawski (1968 r.),
– szlify wielofasetkowe:
szlif King (1941 r.) – 86 fasetek,
szlif Magna (1949 r.) – 102 fasetki,
szlif Highlight (1963 r.) – 74 fasetki,
szlif Princess (1965 r.) – 146 fasetek,
szlif Radiant (1980 r.) – 70 fasetek.
