Jan Jerzy Bandau (zm. 1816 r.) – węgierski złotnik, od 1768 r. tworzący w Warszawie. Należał on do grona najwybitniejszych złotników warszawskich tworzących pod koniec XVIII wieku w stylu tzw. klasycyzmu stanisławowskiego.
Warsztat jego znajdował się w kamienicy przy ul. Leszno (kamienica była jego własnością). W 1792 r. zatrudniał on 13 pracowników. Na wyrobach, które wytwarzał znajdował się monogram IGB (Johann Georg Bandau). Wykonywał głównie przedmioty kulturowe i użytkowe. Na początku nadawał im styl rokoko, a od ok. 1785 r. klasycystyczny. Charakteryzowały się one wyszukaną formą oraz bogactwem dekoracji plastycznej.
Wśród jego dzieł można wymienić:
* konwie komunijne dla zboru ewangelicko-augsburskiego w Warszawie;
* serwis dla Władysława Gurowskiego (1788);
* monstrancja z Dąbrówki Kościelnej (1791);
* monstrancja dla skarbca katedry poznańskiej (1814).
Niektóre z jego wyrobów znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie (m.in. kulisty imbryk), w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy[2], w Muzeum Okręgowym w Koninie (srebrne świeczniki w ekspozycji dotyczącej rozwoju oświetlenia od czasów starożytnych do XX wieku)[3], w Muzeum Regionalnym w Krasnymstawie[4].
Jan Bandau pochowany został na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.