Diament florencki, Wielki Książę Toskański, Florentyńczyk – lekko żółtawy diament o silnym ogniu.
Diament florencki ma masę 137,2 kr. Szlif kamienia jest podobny do tego jaki zastosowano przy diamencie Sancy (wykonany przez Ludwika van Berquema).
Należał do Karola Zuchwałego, który prawdopodobnie utracił go wraz z innymi klejnotami w bitwie pod Murten w 1476 roku.
Kamień został znaleziony przez żołnierza i sprzedany za jednego guldena. Jeszcze wiele razy przechodził z rąk do rąk nabywany po bardzo niskiej cenie.
Wreszcie dostał się do Genui i gdzie za cenę 10 tysięcy guldenów przeszedł w posiadanie Ludwika Il Moro Sforzy – regenta Mediolanu. Podczas likwidacji skarbca mediolańskiego nabył go papież Juliusz II za 20 tysięcy dukatów.
Diament był później w posiadaniu wielkich książąt Toskanii (stąd nazwa diamentu) Medyceuszów. W 1737 otrzymał go, wraz z tytułem wielkiego księcia Toskanii Franciszek I Lotaryński, małżonek Marii Teresy i umieścił w swojej kolekcji.
Po upadku monarchii Habsburgów kamień znalazł się wśród prywatnych klejnotów koronnych cesarza Karola I Habsburga, które w 1918 roku zostały wywiezione z Austrii.
Obecne losy diamentu nie są znane.