Autor: admin

Niegaszonego wapna pół funta i taką ilość świeżej siarki, i dobrze rozcierać razem.
Proszek ten gotować z wodą rzeczną   do 4 godzin, i jeżeli
potrzeba dolewa się wrzącej wody, poczem gotuje tak długo, aż proszek na dnie zrobi się najpierw twardy a następnie miękki, zaś woda stanie się potem czerwono – krwista.
Tak więc musi wreszcie pozostać 2 funty (mieszaniny).

Ową czerwoną wodę wylewa się wraz z osadem do kolby, dodaje do tego 6 lotów najdelikatniejszej
soli górskiej oraz tyleż soli alembroth i destyluje ducha (Fluidum), który przechodzi do odbieralnika
w czystej czerwonej barwie. Wszakże ogień musi być dobrze regulowany, gdyż mieszanina może przeskoczyć. Ostatecznie otrzymuje się sowicie 2 funty (produktu). Ową czerwoną wodę przelewa się
do silnej flaszki z dobrym korkiem i dodaje do 1 funta wody ¼ funta dobrze oczyszczonego merkuriuszu, poczem przez bardzo trwałe wstrząsanie otrzymuje się (produkt zwany) Aethiopem Mineralem Fixum
w ilości 5 do 6 lotów. Z niego oddziela się jeszcze zbędny merkuriusz, zwilża trzykrotnie oszronioną wodą
i powtórnie suszy.

Teraz bierze się 60 granów lub Graen złota i tyleż srebra, następnie stapia dobrze w czystym tyglu
i dodaje do tego 30 granów zestalonej rtęci, wreszcie stapia się na najsilniejszym ogniu tak długo,
aż masa w tyglu całkiem stopi się czerwono, wówczas po ostudzeniu znajduje się pod czarną szlaką pięknie błyszczące Regulum, które posiada piękną barwę złota i waży 180 granów (według próby), a ziarno musi mieć najmniej 80 granów czystego złota.
Tak więc można łatwo uzyskać 100 lub według proporcji 1000 dukatów dziennie.





Jak zbadali naukowcy Australii światło ultrafioletowe może wbić atomy węgla na warstwie diamentu. Diament w świetle słonecznym zacznie tracić atomy węgla. Diamenty są zazwyczaj oznaczane laserem w procesie zwanym ablacjią, która spala atomy z powierzchni, ale pozostawia szorstką, zniszczoną powierzchnię. Nowe badania pokazują, że przez cięcie impulsem lasera, przez proces zwany desorpcją otrzymujemy gładko trawione diament tyle.

Mildren i jego zespół odkrył efekt przez przypadek przy opracowywaniu laserów opartych o diament. Dokładnie, jak działa proces desorpcji nie jest jeszcze ustalone, ​​ale jest kilka teorii. Powolne tempo utraty atomu ogranicza jego zastosowanie jako techniki polerowania powierzchni. A gładka powierzchnia jest szczególnie ważna dla diamentowych emiterów pojedynczego fotonu, w kwantowej aplikacji komunikacyjnych. Na szczęście są to powolne procesy i nie trzeba się bać, że cenny diament w pierścionku zaręczynowym wyparuje od światła:-)