Szafir – Historia

Nazwa pochodzi od gr. σάπφειρος sappheiros, w starożytności oznaczała przede wszystkim lapis-lazuli. Grecka nazwa została zapewne przejęta z języków semickich (hebr. sappir).

  • Starożytni Persowie wierzyli, że ziemia spoczywała na gigantycznym szafirze i jego odbicie powodowało kolor nieba.
  • Kamień magiczny czarnoksiężników i wróżbitów, w seansach spirytystycznych służył jako pomost łączący medium ze światem zmarłych, gdyż wierzono, że duchy preferują kolor niebieski.
  • W starożytnym Egipcie i Rzymie szafir był czczony jako kamień prawdy i sprawiedliwości.

4000 lat p.n.e – chińscy rzemieślnicy z kultur Liangzu i Sanxingcun szlifowali szafiry przy użyciu drobnego diamentowego żwiru. Dowodem na to są cztery duże szafiry zdobiące ceremonialne toporki. Trzy z nich pochodzą grobów arystokracji chińskiej kultury Sanxingcun (4000-3800 r. p.n.e.) i późniejszej Liangzhu, czwarty zabytek datowany jest na połowę III tysiąclecia p.n.e. Powierzchnia szafirów została wypolerowana jak lustro. Analizy stwierdziły, że stopień wygładzenia powierzchni szafiru był możliwy do osiągnięcia jedynie przy wykorzystaniu preparatów diamentowych. Najbliższe złoże diamentów znajduje się ok. 200 km od cmentarzyska, z których pochodzą toporki.

ok. IX p.n.e. – Szafir jest wymieniany w Biblii jako element ubioru w raju oraz jeden z kamieni pektorału Aarona:

A przepaska efodu, która się na nim znajduje, była wykonana tak samo z nici ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru, jak to nakazał Pan Mojżeszowi. Obrobili też kamienie onyksowe, osadzone w złote oprawy, z wykutymi na nich, na wzór pieczęci, imionami synów Izraela. Umieścili je na obu naramiennikach efodu jako kamienie pamięci o synach Izraela, jak nakazał Pan Mojżeszowi. Uczynili też pektorał, wykonany przez biegłych tkaczy w ten sam sposób jak efod z nici ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru. Pektorał był kwadratowy, a długość jego i szerokość wynosiły jedną piędź. Był on podwójnie złożony. Umieścili na nim cztery rzędy drogich kamieni; w pierwszym rzędzie rubin, topaz i szmaragd; w drugim rzędzie granat, szafir i beryl;  

(Wj 24:10; Wj 28:18; Wj 39:11).

Mieszkałeś w Edenie, ogrodzie Bożym; okrywały cię wszelkiego rodzaju szlachetne kamienie: rubin, topaz, diament, tarszisz, onyks, beryl, szafir, karbunkuł, szmaragd, a ze złota wykonano okrętki i oprawy na tobie, przygotowane w dniu twego stworzenia.

(Ks. Ezechiela 28:13, Biblia Tysiąclecia)

ok. 90 n.e. – W Apokalipsie Św. Jana szafir stanowi ozdobę drugiej warstwy fundamentu niebiańskiego Jeruzalem:

A warstwy fundamentu pod murem Miasta zdobne są wszelakim drogim kamieniem. Warstwa pierwsza – jaspis, druga – szafir, trzecia – chalcedon, czwarta – szmaragd.

(Ap 21:18)

XI w. – Opatka Hildegarda z Bingen napisała w swojej książce „Physica” o leczących mocach kamieni. Szafir miał mieć zdolność do wzmocnienia intelektu. Szafiry mają teź specjalne błogosławieństwo od Boga.

XII do XIV w. – W kościele katolickim szafir był symbolem Boskiej Światłości, biskupi i kardynałowie nosili pierścienie z szafirem na prawej ręce – potwierdza to zapis w bulli papieża Innocentego III.

XIV w. – Skarb z Środy Śląskiej zawierał pierścień z szafirem pochodzący z pierwszych lat wieku XIV. Prawdopodobnie wytworzony został w Czechach.

Pierścień z szafirem ze skarbu z Środy Śląskiej

1847r. – Ebelmen otrzymuje biały szafir przez zgrzewanie tlenek glinu i kwasu borowego.

1877r. – Francuz Fremy otrzymał biały szafir (leukoszafir), a po dodaniu soli chromowej powstawał czerwony syntetyczny rubin.

1900 r. – Ufundowanie Amerykańskemu Muzeum Przyrodniczemu w Nowym Yorku przez J. P. Morgana „Gwiazdy Indii”, olbrzymiego szafiru.

1910r. – francuski chemik A.V.Verneuil otrzymuje syntetyczne szafiry nadające się do celów jubilerskich. (Poprzednio syntetyzowane kamienie były za małe do celów jubilerskich).

1912 r. – amerykańskie Krajowe Stowarzyszenie jubilerów ustala szafir jako kamień września.

1938 r. – znalezienie w Queensland w Australii szafiru „Czarna Gwiazda Queensland”. Był on wykorzystywany jako blokada do drzwi przez 10 lat. Waga kamienia wynosiła 1,156 karatów.

1947r. – udało się wyhodować syntetyczne szafiry gwiaździste dzięki dodatkowi substancji rutylowej do topionej masy substancji.

 

Syntetyczny szafir gwiaździsty

1960r. – W Polsckiej Hucie Aluminium w Skawinie otrzymano pierwsze gruszki korundowe, w 1964r. zorganizowano szlifiernię syntetycznych korundów (A. Załubka), która dostarczyła na rynek około 12 tys. sztuk rubinów i białych szafirów.

Sierpień 1964 r. – przez promień lasera padający na kryształ szafiru w Massachusetts wyzwolono drgania o częstotliwości 60 GHz. Jest to najwyższa nuta osiągnięta przez człowieka w doświadczeniu.

29 października 1964 r. – Kradzież „Gwiazdy Indii” , szafiru o wadze 563.35 karatów. Kradzieży dokonał Jack Murphy, znany jako Murph the Surf razem z 2 wspólnikami. Kamienie odzyskane zostały po kilku miesiącach.

24 lutego 1981 r. – Angielski Książę Karol podarował Dianie na zaręczyny pierścień z szafirem i diamentami. Pierścionek wybrała Diana. Szafir miał 18 karatów i otoczony był 14 małymi diamentami. Nie został specjalnie zaprojektowany dla Diany. Był dostępny w ofercie firmy jubilerskiej Garrard i mogł być nabyty przez każdego, kogo stać było na cenę 28.000 funtów brytyjskich.
 

1982 r. – Moulton zaprezentował laser, w którym ciałem roboczym był szafir domieszkowany jonami tytanu (w żargonie nazywany skrótowcem tikor od ti – tytan) i kor – korund.

1996 r. – na Madagaskarze wydobyto największy szafir o masie 89 500 karatów, ważący aż 17,5 kg.

 

Szafir

Post Author: admin