• Wzór chemiczny: typowa cyrkonia Zr O 2 + ok. 10% mol. Y (lub Y2O3) lub ok. 15%mol. CaO – tlenek itru i cyrkonu lub tlenek wapnia i cyrkonu • Układ krystalograficzny: regularny • Twardość: 8,5 • Gęstość: 5,6-6,0 • Barwa: zmienna, zależna od domieszek • Współczynnik załamania światła: 2,15-2,18 • Dwójłomność: brak • Dyspersja: 0,058-0,066 • Fluorescencja: niekiedy pomarańczowa Zazwyczaj bezbarwna, ale dodatek domieszek może zmienić jej barwę: cer – na pomarańczowoczerwoną, nikiel – na brązową, chrom – na zieloną, kobalt – na niebieską. Po raz pierwszy pojawiła się w handlu w 1973 r. Na dobre opanowała rynek jubilerski w 1976 r., kiedy to otrzymano ją przy wykorzystaniu metody stapiania czaszowego . • Specjalną miedzianą czaszę, w której umieszczano sproszkowany baddeleit i kawałki metalicznego cyrkonu (jako topnika) oraz stabilizatora w postaci Y2O3, podgrzewano indukcyjnie w atmosferze utleniającej. W temperaturze 2750°C topił się baddeleyit, a podczas stopniowego schładzania czaszy następowała krystalizacja kryształów.
Przez długi czas uchodziła za najlepszą imitację diamentu, dopóki na rynku nie pojawił się syntetyczny moissanit i diament GE POL.
