Brylant został wycięty z surowego diamentu o wadze 240,80 karatów, znalezionego w kopalni Premier w 1966 roku, a następnie kupionego przez Harrego Winstona. W Nowym Jorku kamień był badany i planowanie ciecia i szlifowania zajęło sześć miesięcy. Dzielenie kamienia odbyło się w blasku kamer. Diament został podzielony na dwie części:78 karatów i 162 karatów. Z pierwszego po oszlifowaniu miało pozostać 24 karatów, a z większego miała zostać wyszlifowana gruszka o masie około 75 karatów. Ostatecznie osiągnął on masę 69,42 karatów.
W 1967 r. Winston sprzedawał kamień pani Harriet Annenberg Ames, siostrze amerykańskiej ambasador w Londynie.
W roku 1969 posłała ona diamentami Galerii Parke-Bernet w Nowym Jorku w celu wystawienia go na licytację wyjaśniając, że kamień był dla niej zbyt duży i nie nosiła go ze strachu przed utratą.
Aukcję 23 października 1969 wygrał nowojorczyk Cartier, który go nazwał także Cartier.
Licytacja zaczęła się od kwoty 200.000 dolarów, przy cenie 650.000 dolarów pozostało tylko dwóch licytujących. Zwycięzcą został Robert Kenmore, właściciel Cartier Inc, który zapłacił rekordową sumę 1.050.000 dolary za brylant, który natychmiast nazwany został „Cartier”.
Jednak Richard Burton nie poddał się i następnego dnia odkupił go. Podarował brylant swej żonie Elisabeth Taylor. Brylant został więc nazwany „ Taylor-Burton”.
Pierwszy raz publicznie Elisabeth Taylor założyła go na bal charytatywny w 12 listopada 1969 w Monaco.
W 1978, po jej rozwodzie z Burtonem, został ofiarowany przez aktorkę na aukcję z oświadczeniem, że część pieniędzy ze sprzedaży ofiaruje na budowę szpitala w Botswanie.
Taylor ogłosiła, że jest wprowadzenie diamentowe do sprzedaży i planuje wykorzystać część dochodów na budowę szpitala w Botswanie. W czerwcu 1979 Henry Lambert, Nowojorski jubiler stwierdził, że kupi diament Taylor-Burton za cenę 5.000.000 dolarów.
W grudniu sprzedawano jednak kamień Robertowi Mouawad. Wkrótce potem został on oszlifowany ponownie i teraz waży 68,09 karatów.
