Nazwa tego pierwiastka pochodzi od greckiego barys (ciężki). Znany był prawdopodobnie Agrikoli w XVI wieku.
W 1630 r. włoski alchemik z Bolonii Vincenzo Cascariolo, ogrzewając konkrecję barytową, odkrył zjawisko termoluminescencji. Rozgrzany minerał świecił w ciemności. Wtedy zjawisko to uznano za niezwykłe.
Do XIX w. baryt traktowano jako nieużyteczny składnik skał. Potem zaczęto go badać ze względu na duży ciężar właściwy. Spodziewano się, że kryje w sobie złoto.
Baryt był szeroko wykorzystywany jako pigment (tzw. biel barowa, litopony), znalazł zastosowanie też m.in. jako kontrast w badaniach rentgenowskich miękkich narządów, w wiertnictwie do obciążania płuczek wiertniczych. Pigment barowy stracił na popularności wobec stosowania bieli tytanowych.
Od 1782 roku, kiedy zaproponowano zastąpienie trującej bieli ołowiowej bielą barytową, notuje się obecność tej ostatniej zarówno w dziełach sztuki (głównie w akwarelach) jak i w innych obiektach, wymagających zastosowania pigmentu (tapety, linoleum, materiały).
Od 1810-20 roku zastosowanie jego staje się coraz bardziej powszechne.
Baryt naturalny zawiera pewna ilość domieszek, niekorzystnie wpływających na jego własności kolorystyczne. Stad z naturalnego minerału produkowano syntetyczny jego odpowiednik, o identycznym wzorze chemicznym, ale o wiele czystszy.
