Nazwa pochodzi od łac. fluctus = fala lub fluere = płynące, z powodu wykorzystywania
tego minerału w hutnictwie jako topnika oraz ze względu na stosunkowo niską
temperaturę jego topnienia.
Niezwykłe zróżnicowanie barwy było powodem tego, że minerał ten już w starożytności
był ceniony jako kamień ozdobny. W dawnym Rzymie popularnością
cieszyły się wielobarwne wazy o nazwie murrhins wykonywane z fluorytu przywożonego
z za Morza Kaspijskiego.
Wobec wysokich kosztów materiału próbowano uzyskiwać
jego imitację przez barwienie szkła. Był to początek imitowania i fałszowania kamieni ozdobnych.
W XVII wieku zauważono, że rudy, w których współwystępował ten barwny minerał, znacznie łatwiej od innych ulegały stopieniu. Na wielką zaś skalę zaczęto stosować fluoryt w hutnictwie angielskim od 1775 r., dodatek fluorytu do stosowanego jako topnik wapienia. Obniżał on temperaturę wytopu i zwiększał płynność szlaki.
